Ruim een jaar na de brand

Hallo allemaal, 

Eindelijk weer een teken van leven vanaf mijn kant. Sinds een aantal dagen zit ik thuis, ben afgelopen weekend tijdens (of in aanloop naar) een bruiloft besmet geraakt met het beruchte virus. Gelukkig zijn m’n symptomen niet al te zwaar, maar wat me wel zorgen baart is dat ik m’n reuk / smaak kwijt ben. Als ik ergens van kan genieten is dat wel van Griekse meze, pure chocolade pepernoten, een hot latte sketo en zoveel andere dingen waar ik nu alleen nog maar met weemoed aan kan terugdenken ;). Hopelijk komt dit alles snel weer terug! 

De verplichte isolatie waar ik me nu in bevind komt alles behalve gelegen. Vandaag had ik namelijk anders de eer gehad om tijd door te brengen met Gert van EO Metterdaad en hem ons educatieproject te laten zien in het kamp, dat EO Metterdaad ondersteunt. 

En dit weekend staat er een ‘leadership-bijeenkomst’ gepland ergens aan de andere kant van het eiland, waar de structuur, visie, toekomst van onze organisatie en onze rol daarin onder de loep genomen wordt. 

Ik kan voor een deel wel online inbellen hiervoor, maar dat is toch anders dan live onderdeel van zo’n proces te zijn. 

Gelukkig is het weer hier momenteel erg fijn; zo’n 20 graden. Dus ik zit deze blog te schrijven met m’n beentjes in de zon. Da’s dan weer het voordeel van quarantaine in Griekenland ;). 

• 

• 

Dat de winter nog even op zich laat wachten is voor de inwoners in het kamp ook fijn. De eerste regens zijn echter gevallen (maar nog niet genoeg voor de boeren en hun olijfgaarden), de nachten worden kouder. We hebben verschillende dekens kunnen distribueren met ons distributieteam. Mensen vragen ook naar ‘heaters’ in hun tenten of shelter units, maar daar schuilt nog steeds een groot probleem in. Het kamp is nog niet winterklaar; het elektriciteitsnet is nog niet van zodanige capaciteit dat er bijv. straalkacheltjes uitgedeeld kunnen worden aan mensen (alhoewel deze sinds vorig jaar al op het eiland beschikbaar zijn). 

Er wordt nog steeds gewerkt aan de infrastructuur in het kamp. Inmiddels zijn er talloze douches en wc’s aanwezig, die hopelijk binnenkort aan de riolering gekoppeld kunnen worden. Dat zou dan betekenen dat na een jaar eindelijk een eind komt aan de Dixi’s in het kamp. 

In de afgelopen en komende weken hebben zo’n 1000 mensen in totaal hun reispapieren gekregen. Deze mensen zijn door hun asielprocedure en mogen het eiland dan verlaten. We verwachten dat we aan het eind van het jaar ongeveer 2000 mensen in het kamp zullen hebben. Voor mij is dat uniek, sinds mijn tijd hier op Lesbos heb ik dit niet eerder meegemaakt (in 2017 hebben we even een moment gehad dat er ongeveer 3000 mensen in het kamp waren, maar dit veranderde toen snel met de grote toename van nieuwe vluchtelingen). 

Recente nieuwe regelgeving maakt het echter problematisch voor zo goed als iedereen die hier op het eiland aankomt. Voornamelijk voor Syriërs, Afghanen, Somaliërs is het inmiddels onmogelijk om asiel te verkrijgen hier in Griekenland. Voor al deze groepen wordt namelijk vanuit gegaan dat Turkije een veilig en gedegen alternatief is om te leven. Dus hun asielinterviews gaan niet over de situatie waar ze uitkomen in hun thuisland (bijv. het gevaar van de Taliban), maar over hun leefsituatie in Turkije. Nu is het probleem dat voor voornamelijk de Afghanen en Somaliërs het vrijwel onmogelijk is een leven in legaliteit op te bouwen in Turkije. In de praktijk betekent het dat nu mensen gevangen zitten hier op het eiland. Men krijgt geen asiel en geen reispapieren op Lesbos, maar men kan ook niet terug naar Turkije. 

Je kunt je voorstellen wat dit doet met de mentale gezondheid van de mensen waar we mee werken. Alhoewel de populatie in het kamp minder wordt; de medische organisaties hebben niet per se minder werk en de organisaties die zich richten op psychologische zorg al helemaal niet. 

Voor ons social care team zijn we dringend op zoek naar een mannelijke long-term vrijwilliger, het liefst met een social work achtergrond (of in ieder geval affiniteit daarmee), die ons team kan komen versterken en zich kan richten op de mannen met psychische zorgen. Ons social care team verbindt mensen in het kamp met de specifieke hulpinstanties. 

Op dit moment ben ik nog steeds werkzaam met de drie verschillende teams in Eurorelief: social care team, onderwijsteam en het logistieke team. In de toekomst kan hier wel het een en ander in veranderen, daar houd ik jullie graag van op de hoogte. 

Rond kerst en oud-en-nieuw hoop ik weer in Nederland te zijn. Wellicht tot dan! En mocht ik je niet zien; heel hartelijk dank voor je steun, de interesse die je toont, de moeite die je genomen hebt om deze blog te lezen. 

Lieve groet vanaf Lesbos!