Ontwikkelingen in Mavrovouni

Ha,

Het is alweer even geleden dat ik een update heb geschreven vanaf Lesbos. Allereerst wil ik u / je bedanken voor uw / jouw steun. Het was overweldigend om in de achterliggende maanden te ervaren hoe genereus mensen zijn geweest om het financieel mogelijk te maken mijn werk hier te kunnen doen. 

ONTWIKKELINGEN IN HET KAMP

Inmiddels bestaat het nieuwe kamp zo’n 8 maanden, en verblijven er iets minder dan 6000 mensen. Langzaam maar zeker komt er verandering in de infrastructuur in het kamp. Een gedeelte wat eerder bekend stond als het ‘moeras’ is inmiddels een flink stuk opgehoogd, er is drainage aangelegd en ook elektriciteit (alhoewel dat op dit moment nog niet werkt).

Allerlei verschillende instanties zijn betrokken bij de opbouw van dit kamp: het Grieks ministerie, een ‘task force’ van de Europese Commissie, grote internationale organisaties als UNHCR en Unicef en niet te vergeten de meer lokale stichtingen, zoals de onze.

Doordat er zoveel partijen betrokken zijn gaan ontwikkelingen en besluitvorming traag. Het is niet altijd duidelijk wie welk mandaat heeft, dus wie welke eindbeslissing kan nemen.

Gevolg? Dat mensen de hele winter in wapperende tenten hebben moeten doorbrengen. Waarvan een deel van de tenten van zodanige kwaliteit is dat het letterlijk met wat stevige wind omver geblazen wordt. 

Het elektriciteitsnet in het kamp is onstabiel en heeft onvoldoende capaciteit.

Mensen mogen hooguit een keer per week het kamp uit om bijv. boodschappen te doen bij een naburige supermarkt. 

Dan is er nog de mijns inziens bedenkelijke sluiting van het naburige kamp Kara Tepe. Dit is een ‘model kamp’, bestuurd door de lokale overheid, waar extra kwetsbare mensen opgevangen worden. Gisteren is men begonnen om deze honderden mensen over te brengen van de redelijk acceptabele leefomstandigheden van dit kamp naar de wapperende tenten in Mavrovouni. 

Door gebeurtenissen als deze zwelt kritiek aan van instanties buiten het kamp ten opzichte van hulpverleners als wij die zich in het kamp bevinden en samenwerken met de autoriteiten. Het blijft een dilemma, maar ik blijf bij m’n overtuiging dat het present zijn, het letterlijk naast mensen staan in het midden van de misère meer verlichting aan hen biedt, dan het toekijken vanaf de zijlijn.

(Tekst gaat verder onder de foto.) 

M’N WERK IN HET KAMP

Hoe ziet dat er dan uit? Hoe kunnen we überhaupt een sprankje hoop en verlichting bieden aan de mensen in het kamp in deze situatie? Laat ik je kort vertellen waar m’n teams en ik in de achterliggende maanden ons mee bezig hebben gehouden.

Met ons logistieke team hebben we duizenden items uitgedeeld (veelal gedoneerd door m’n zeer gewaardeerde partnerorganisaties Christian Refugee Relief en Global Aid Network) als dekens, verschillende hygiënepakketten, thermosflessen, schoenen voor de mannen, crocs voor de kinderen, sjaals voor de vrouwen, maandverband, vochtige doekjes en pampers en meer. Heel veel pampers. Sinds m’n laatste blog zijn er dat zo’n 300.000. 

Ons ‘social care team’ heeft vouwbedden uitgedeeld voor mensen met medische problematiek en bejaarden die we met hun oude botten niet op de harde vloer willen laten slapen. 

Een van de voordelen van dit nieuwe kamp is dat we zulke massale distributies sneller en gestructureerder kunnen doen dan we ooit hadden kunnen dromen in Moria. 

ONDERWIJS

Een van onze nieuwste teams is het educatieteam. Ik vind het een wonderlijke samenloop van omstandigheden hoe ik, nadat ik de PABO had afgerond bewust de keuze gemaakt te hebben niet in het onderwijs werkzaam te zijn, nu toch deze kennis kan toepassen in het opbouw van ons educatieprogramma in het kamp. 

Elke week zit ik uren met m’n Amerikaanse collega Laura om de tafel om plannen te maken en die door te voeren. Je moet weten dat van alle kinderen die in het kamp aankomen, de helft een grote leerachterstand heeft. Een kwart van de kinderen heeft zelfs nog nooit onderwijs gehad, grotendeels in de leeftijdscategorie 6-12jr! 

Begin dit jaar hebben Laura en ik concrete doelen gesteld. Dankzij onze unieke positie in het kamp en de grote armslag die we hebben, willen we onze droom realiseren dat alle kinderen (meer dan 600) in deze leeftijdscategorie met ons Engels lesprogramma bereikt worden. Momenteel hebben we bijna 400 kinderen in onze ‘school’! Elk kind zien we twee keer per week in de klas. De volgende stap is het uitbreiden van het aantal lesuren per kind. 

Het educatieteam bestaat uit bijna 20 mensen, een mix van resident- en internationale teachers en teacher assistants. Resident teachers en assistants zijn mensen die in het kamp wonen, maar op vrijwillige basis zich bij ons team gevoegd hebben. 

Afgelopen week heb ik een tijdje meegekeken in de klassen van de nieuwe teachers, die net met hun nieuwe klassen begonnen waren. Wat fantastisch. En wat een respect heb ik voor het team. We geven bijvoorbeeld les in tenten, die eerst elke ochtend schoongemaakt moeten worden omdat ze ook als openbare toilet gebruikt worden in de nacht. 

Terwijl ik daar in de klassen meedraaide overviel het me hoe ‘normaal’ het even voelde in een setting waar alles allesbehalve normaal is. De les was over ‘I do like’ en ‘I don’t like’. En ja, ook deze kinderen houden van ‘butterflies’, ‘football’, ‘money’ en andere dingen die ze op hun werkblad schreven.

Wat een eer is het om hen een moment te kunnen geven, waar ze kind mogen zijn, zich geliefd en gezien weten en ze in deze informele setting (soms dus voor het eerst) kennis kunnen maken met de wereld van onderwijs. 

En hoe fantastisch is het dat een Afrikaanse leraar Afghaanse kinderen aan het lesgeven is. Ja, dit was wat onwennig voor de kinderen in het begin. Maar hoe mooi is het om de zegen van diversiteit al vroeg mee te kunnen geven. 

Een tiener vertelde in dezelfde les de leraar dat hij van kiwi’s houdt, terwijl deze man nog nooit in z’n leven een kiwi had gegeten en vervolgens samen plaatjes opzochten hiervan op m’n telefoon. 

Ondanks alle miserie blijft het inspirerend om met deze mensen te mogen werken en te zien hoe al die werelden hier aan de rand van Europa bij elkaar komen.

Terwijl ik dit schrijf zit ik op een balkonnetje van m’n hotelkamer, aan een luidruchtige straat in Athene (met zicht op de Akropolis, dat dan weer wel). Vanmiddag hoop ik naar Nederland te vliegen en daar 3 weken te verblijven.

Wellicht tot snel!

Liefs,
Hanneke